Thuis heb ik hun laten zien hoe het gebied eruitziet en zich in de loop der eeuwen heeft ontwikkeld. Dat maakt het doorkruisen van het gebied makkelijker. Dit door landkaarten, hoogtekaarten (ahn), dinodoorsnedes te laten zien.
Onderweg, vanaf de geluksplek, wordt de steilrand langzaamaan steeds moeilijker doordringbaar. Op de stilrand woekeren de bramenstruiken weelderig. Om te lopen lastig, maar wel een teken dat de motoren zich er niet meer hebben laten zien. Even naar de kleine groene kikkers gekeken onder in het drassige gebied.
Het pad van de dassenburcht naar “mijn tuintje” is vandaag gemaaid. De vorige week was hier een brandneteloerwoud, waar een kapmes heel handig zou zijn geweest. Bij ons uitstapje met Jan Boeren (d.d. 30.06.2020), was dit pad helemaal dichtgegroeid.
Van “mijn tuin” is niet veel meer zichtbaar. Als je goed kijkt, kun je de markeringsstok nog zien staan (wel even zoeken). De brandnetels hebben zoveel overwoekerd (1,2 meter hoog), dat van de andere planten -zie voorgaande blogs van mij- niet veel meer zichtbaar is.
Via de “Leropperweg” de “De Dreef” (wordt verderop Berkenallee) op en daar kunnen we tussen de bomen door, aan de linkerzijde, de beverburcht zien. Zo gaan we naar de wei van de Konik paarden.
Via het grote ven, deels door het water (toch wel goed van die laarzen-aanschaf) naar de oude Roerarm in het noordwesten.
Een stuk voor de oude Roerarm staan een 4 grote paddenstoelen (reuzenbovist); 2 zijn er al bruin (oud), en 1 (zie foto) is aangeknaagd.
Als we vlak bij het water aankomen, horen we plotseling een geritsel en jawel daar springt een ree op 4-5 meter van ons vandaan weg. 50 meter verderop nog een keer. Zij rent dan verder weg door een haag. Achteraf denk ik, dat het ree daar bij zijn kalf is geweest en deze zo lang mogelijk heeft willen beschermen. Dit is even schrikken, maar ook heel mooi.
Na 2,5 uur gaan we huiswaarts. We hebben alle 3 genoten van deze uitstap.
